Zaburzenia odżywiania to poważny problem dotykający dzieci i młodzież. Szacuje się, że anoreksja wykazuje się największym wskaźnikiem śmiertelności ze wszystkich chorób natury psychicznej. Jak w większości chorób, również w zaburzeniach odżywiania, można zauważyć pierwsze objawy i podjąć odpowiednie działanie.

Jakie są przyczyny zaburzeń odżywiania?

Dokładne przyczyny zaburzeń nie są znane, ale do ich wystąpienia może przyczyniać się:

• brak akceptacji własnego wyglądu podyktowany zaburzonym obrazem własnego ciała,
• nieakceptacja ze strony rówieśników,
• zaburzone relacje rodzinne, nieadekwatne wymagania ze strony najbliższych, nadopiekuńczość i sztywność w relacjach rodzinnych,
• tendencja do bycia perfekcyjnym,
• presja ze strony niektórych środowisk do posiadania szczupłej sylwetki – na przykład u tancerzy baletowych, dżokejów, modelek lub sportowców,
• niskie poczucie własnej wartości,
• depresja lub uzależnienie od alkoholu lub narkotyków,
• doświadczenie trudnych, traumatycznych sytuacji życiowych,

W zaburzeniach odżywiania prawie nigdy nie ma jasnego początku rozwoju choroby. Pierwsze objawy pojawiają się stopniowo i są trudne do wychwycenia, ponieważ osoba chora w sposób nieświadomy lub świadomy stara się je ukrywać.

Które zachowania powinny wzbudzić czujność rodzica?

Zaburzenia odżywania mogą nie być łatwe do wykrycia, ponieważ choroba powoduje, że chory zachowuje się bardzo skrycie. Za wszelką cenę próbuje ukryć problem. Np. osoba z anoreksją robi zakupy żywnościowe, gotuje dla rodziny, ale sama nie je.

Jednak rodzice, którzy przebywają z dzieckiem na co dzień i dobrze je znają, mają szansę zauważyć nienaturalne zachowania, budzące niepokój. Często jednak nie są świadomi zagrożenia, jakie niosą zaburzenia odżywiania.

POWINNO CIĘ ZANIEPOKOIĆ, JEŚLI DZIECKO:

• zaczęło się odchudzać i mimo wyraźnych efektów diety, wprowadza nowe restrykcje i ograniczenia żywieniowe,
• do tej pory aktywne i towarzyskie, coraz częściej zamyka się na relacje z rówieśnikami,
• częściej zaczęło spotykać się ze znajomymi i twierdzi, że jadło z nimi bądź na mieście,
• odmawia jedzenia wspólnych posiłków, twierdząc, że już jadło lub zje potem,
• zaczęło przynależeć do grupy, która propaguje szczupłą sylwetkę lub promuje restrykcyjne, monotematyczne diety,
• zaczęło zażywać leki o charakterze moczopędnym lub przeczyszczającym,
• nagle rozpoczęło regularne treningi o bardzo dużej intensywności,
• impulsywnie zaczęło zjadać bardzo duże ilości jedzenia bez wyraźnego powodu,

• często chodzi do toalety i spędza tam dużo czasu, zwłaszcza po obfitym posiłku,
• odmawia czynnego uczestniczenia w zajęciach sportowych w szkole,
• zaczęło chodzić w ubraniach maskujących sylwetkę,
• pytane o zmianę zachowania i jedzenie jest rozdrażnione lub nawet niegrzeczne.

Jeżeli rodzic zaobserwuje u swojego dziecka któreś z tych zachowań, powinien niezwłocznie z nim porozmawiać i – jeżeli jest taka potrzeba – podjąć dalsze kroki.

Szczegółowe informacje na temat diety w leczeniu anoreksji i prawidłowego sposobu odżywiania można znaleźć na stronie Narodowego Centrum Edukacji Żywieniowej.

Z uwagi na to, że każdy chory wymaga indywidualnego podejścia warto skonsultować się z dietetykiem.

Źródło: https://pacjent.gov.pl/zapobiegaj/anoreksja-i-bulimia